Even voorstellen:
Om te beginnen wil ik zeggen dat ik me enorm vereerd voel. Zoiets als dit maakt dat ik weet dat ik goed bezig ben en het juiste doe.
Steeds meer merk ik dat het gewaardeerd word, dat wat ik schrijf en wat me bezighoudt.
Ik ben Ruud van den Goor, 38 jaar en sinds kort student aan de ARIE (Alternatieve Route Inzet Ervaringsdeskundigheid ). Na ruim vijftien jaar recidiverend depressief geweest te zijn, twee burn outs te hebben gehad, kwam ik in een jarenlang therapietraject terecht. Na een dubbele medicijnverslaving te hebben opgelopen, wat na 2,5 jaar werd afgebouwd, en helemaal bewust gemaakt van mijn tekortkomingen, was ik wanhopig toen mijn therapie ophield. Ik was alle vertrouwen in mezelf kwijt, jarenlang lag alle focus op wat er mankeerde, niet op dat wat er wel was. Dat ook het UWV me volledig afkeurde hielp hier ook niet bij.
Dat veranderde toen 2 ervaringswerkers op mijn vrijwilligerswerk me begonnen te wijzen op mijn kwaliteiten, dat wat er wel was en wat me blij maakte. Dat was even een vreemde verandering van kijken naar mezelf. En vanuit dat kreeg ik langzaam meer vertrouwen, durfde meer dingen aan te gaan en daarmee groeide ik. Zij hadden hoop, geloof en vertrouwen in mij, toen ik dat zelf totaal niet had. Daarvoor ben ik hun nog steeds erg dankbaar.
Een jaar geleden begon ik met schrijven eigenlijk voor mezelf, ik lag zelf eigenlijk helemaal moe gestreden op de grond. Na jarenlang therapie was ik enigszins geconditioneerd geraakt, en dacht er echt werkelijk alles aan me mankeerde. Ervaringsdeskundige Niki Peters van het Zelfregiecentrum, zei me dat ik iets moest gaan doen met mijn schrijven, wat ik tot dan alleen in therapie had gedaan. Ze vond het mooi, en dat zette mijn schrijfproces in gang. Eerst dacht ik nog… Wie boeit dit wat?
Maar het bleek als een soort therapie voor me, en uiteindelijk blijk ik het voor meerdere te doen. Door te schrijven ben ik me erg bewust van wat er in me omgaat. Wat wil ik eigenlijk zeggen? Wat voel ik eigenlijk? En waar twijfel ik over? Het gevoel van herkenning bij de ander, dat vind ik het mooist en stimuleert om me vooral hardop te blijven onderzoeken. Het heeft me enorm geholpen in mijn herstelproces.
Dat maakt dat ik me erg dankbaar voel, behalve dat het goed voor mij is, betekent het ook nog iets voor een ander. Het raakt, inspireert en leid tot herkenning bij sommige lezers. En dat doet me wel wat, dat dat wat ik schrijf betekenis heeft voor diegene die het leest. En dat is voor mij ook een goede stimulans om me dingen te blijven afvragen en onderzoeken van het hoe en waarom. En dat zal ik hier dan ook blijven doen. Rubiks cube part 3…
Pffff… afgelopen weken werd mijn Rubiks cube weer eens even flink door elkaar geschud. En niet bij mij alleen, voor velen was het een spannende tijd, wat een achtbaan aan emoties was deze periode zeg! Maar eindelijk is de kogel door de kerk… het Zelfregiecentrum Venlo blijft open! Het is zo’n enorm turbulente tijd geweest, en oude gedachten kwamen weer regelmatig naar boven. Ik heb er zoveel aan te danken aan die plek, met al die mooie mensen, ieder op zijn of haar eigen manier. Alleen de gedachte dat die plek, die zo belangrijke plek voor velen, er niet meer zou zijn voor een ieder die daar behoefte aan heeft , stemde me best verdrietig en soms zelfs triest, maar tegelijkertijd ook strijdlustig.
Het is dubbel om aan de éne kant toe te werken naar een succesvolle afsluiting van je opleiding, terwijl aan de kant dreigt je werkplek te verdwijnen. In mijn hoofd zag ik me al weer van uitzendbaantje naar uitzendbaantje gaan. Zo had ik het verdorie toch niet gepland… even leek alles in te storten wat ik de afgelopen 18 maanden heb mogen doen, zien en leren. Wat zal dit betekenen voor zoveel mensen, zowel medewerkers, vrijwilligers en bezoekers? Wat is de impact? Zowel bij andere als bij mezelf… en ja, ook ik heb een plek als deze nog nodig, om nog steeds meer te kunnen en mogen groeien. En door die dreiging, werd de langzaam steeds meer kloppende Rubiks cube weer eens flink door elkaar gehaald.
Een gevoel van weer hélemaal opnieuw moeten beginnen… alles door je vingers weg te zien glijden, de onzekerheid en twijfel was wat mijn cube weer in de war bracht. Ik vond veel afleiding in het bezig zijn voor school, aanstaande maandag is namelijk mijn eindpresentatie. Maar dat was slechts afleiding, want ergens dacht ik maar aan een ding… die mooie en fijne plek voor velen. Ik ben blij en erg opgelucht dat er nu duidelijkheid is, ik merk dat ik die spanning van het niet-weten nog erg lastig vond. Het maakte me onrustig, doordat het zoveel vragen, twijfels en onzekerheid in me opriep.
En dat ik die cube nooit perfect af zal krijgen tot het allemaal gelijk gekleurde vlakken zijn … mooi zo, dan blijft er altijd iets om mee bezig te zijn. Voor mij is hij perfect zoals hij, ook al hij niet perfect in gelijk gekleurde vlakken verdeeld. Doordat alles even flink opgeschud is, ligt er ook weer een kans om hem opnieuw in te richten. En hij zal nog wel vaker flink door elkaar geschud worden, maar het lukt steeds beter om hem zelfstandig, weer goed genoeg in elkaar te frutselen. Zij het af en toe nog met wat geklooi, maar het is goed zoals is.
Het perfecte zit hem in de imperfectie er kunnen laten zijn🙏🍀❤💪!
Wat komt ons toe in de toekomst?
Maart 2017…
Dat was de tijd dat ik afgekeurd werd door het UWV, en uitbehandeld was binnen de GGZ. De vooruitzichten en voorspellingen van beide eerdergenoemde, gaven weinig reden tot hoop tot verandering in mijn situatie voor in de toekomst. Ik voelde me waardeloos… letterlijk zonder waarde.
Enkele maanden eerder had ik kennis mogen maken met onder andere Niki, een ervaringswerkster van het Zelfregiecentrum Venlo. Dit was ten tijde dat ik vrijwilligerswerk deed bij het Huis van de Wijk ‘de Zuidpilaar’. Ik had daar vele gesprekken met haar en merkte op dat ze me op een totaal andere manier benaderde en bekeek. In plaats van mij aan te spreken op het stuk van mijn psychische kwetsbaarheden, sprak ze een kant aan die flink ondergesneeuwd was geraakt in de loop der jaren. Dat was de kant die ik blijkbaar ergens nog had, maar zelf niet meer kon vinden na jarenlange focus op het ‘probleemgebied’. Onder andere zij sprak HOOP, GELOOF en VERTROUWEN in mij uit toen ik dat zelf totaal niet meer zag, of had. Gesprekken gingen meer en meer over krachten, in plaats van alleen klachten.
En zo begon ik langzaam mezelf ook op een andere manier bekijken, en ging meedoen met een zelfhulpgroep. Ik voelde me steeds beter begrepen, gezien en gehoord door andere, maar belangrijker… vooral door mezelf. Even later besloot ik dan ook te veranderen van vrijwilligerswerk, ik wilde meer van dat. Ik wilde nog meer van mezelf gaan weten en snappen, eindelijk kreeg ik interesse in mezelf. En de plek waar ik al het eerder geleerde mocht gaan leren begrijpen, voelen en toepassen was het Zelfregiecentrum. De speeltuin waar ik mocht gaan leren, spelen en oefenen met de nieuw te worden Ruud. Ik ging er cursussen volgen, werd onderdeel van een zelfhulpgroep, was er vrijwilliger en zo begon ik zelf mijn eigen HERSTEL vorm te geven.
Nu zijn wel anderhalf jaar verder en sta ik op het punt om mijn opleiding tot ervaringswerker af te ronden, en heb er inmiddels een baan. Ik voel me dan ook erg dankbaar dat ik nu mag doorgeven, wat ik zelf ontvangen heb. En het is zo mooi om het afgelopen jaar daar vele bezoekers, ieder op zijn of haar eigen manier, zelf hun eigen richting te zien zoeken. Ieder op zijn eigen manier, werkend aan hun eigen gekozen pad van herstel. Voor de één is dat door vrijwilliger te worden, een cursus te volgen maar voor de ander is het een kopje koffie drinken, en dus al het huis uit komen of durven … en er dus gewoon mogen zijn al een flinke eerste stap.
Het pad van herstel word gezet in kleine stapjes… en voor sommige is dat door de ‘veiligheid’ van thuis achter zich te laten, en contact te gaan durven zoeken met een ander.
Het Zelfregiecentrum, met al hun medewerkers, vrijwilligers en bezoekers is voor mij zo ontzettend belangrijk geweest, en nog steeds. En regelmatig stel ik me dan ook de vraag ‘Wat als je Niki niet was tegengekomen, en er geen Zelfregiecentrum zou zijn?’. Alleen daar al aan denkend zie ik mezelf thuis nog op die bank zitten, teruggetrokken op een plek, waar niemand iets meer van je verwacht, of vertrouwen in je heeft, elke maand wachtend op een uitkering… Ik herinner me dat nog erg goed en dat is ook goed ook, want dat laat me des te meer beseffen wat de waarde is van het Zelfregiecentrum. En ik zie bijna dagelijks mensen voor wie het Zelfregiecentrum die functie heeft. Een mooie plek waar ze gewenst zijn, en er gewoon mogen zijn als mens… ongeacht wie je bent, en wat je bagage ook is.
Het feit dat het nu erg spannend is waar, en of we verder kunnen, laat me even goed stilstaan en nadenken. Niet eens alleen voor mezelf, maar voor alle mensen die er komen. Of het nu mijn collega’s zijn, of de bezoeker die er komt om zijn of haar leven weer zelf vorm en kleur te geven, en zo bezig is met zijn of haar herstelproces. De bezoeker die s’nachts buiten heeft moeten slapen, en even komt opwarmen onder het genot van een warm kopje thee. De bezoeker die komt voor een spelletje of babbeltje omdat de muren thuis op hem of haar afkomen. Voor al die mensen, en vele andere is het Zelfregiecentrum een belangrijk onderdeel in hun leven. Maar helaas is het zo dat geld vaak dingen mogelijk maakt, maar soms ook onmogelijk maakt. Ik hoop dan ook van ganser harte dat het Zelfregiecentrum en de gemeente er samen voor kunnen blijven zorgen, voor nu en in de toekomst, dat dit mogelijk en toegankelijk blijft voor iedereen die daar op zijn of haar manier een plekje heeft gevonden, of die die aansluiting zoekt…
Zelfregiecentrum… De plek waar het voor mij allemaal begon, en voor vele hopelijk nog lang niet eindigt…🙏🍀
Merci muursloper…
Zoals ik een paar dagen eerder al schreef, heb ik het nu even wat lastiger om een beeld van mezelf te krijgen… ik voel(de) me enigszins zwevende, en kom er voor nu even moeilijker bij over wat ik voel en denk. Op meerdere gebieden is het een tijd van nieuwe ervaringen en oude gedachten. Ze lijken zich te vermengen en het daardoor voor mij onoverzichtelijk en troebel te maken. En blijkbaar is het mechanisme wat ik ontwikkeld in de loop der jaren heb nog sterk, daar waar het echt hard binnenkomt bouw ik een muur van ‘bescherming’. Ik zet het tussen haakjes omdat ik besef dat ik door het niet aan-en omgaan van mijn gevoel en gedachten, me eigenlijk zelf niet toesta om ruimte te maken voor mijn eigen ikke. Ik liep hier afgelopen dagen in vast enigszins, de muur van het niet-voelen was sterk opgetrokken en stond stevig. En hoewel ik normaal kritisch en scherp ben op mezelf, me de juiste vragen stel en dan daar een antwoord, en dus oplossing vind. .. leek dat tot vandaag lastig en even niet haalbaar…
En er waren veel mensen die echt oprecht interesse en belangstelling toonde en vragen stelde, maar tot vandaag leek ik daarmee niet veel of weinig te kunnen. En dat lag voornamelijk aan mij zelf, want de intenties waren goed, alleen miste ik voor mezelf een manier om ergens iets mee te kunnen, ik voelde het niet. En dus op de een of andere manier kon ik daar op dat moment eigenlijk niet veel mee voor mezelf. Maar vandaag merkte ik even dat ik er ‘weer ben’, ik had een gesprek met iemand die mijn muur doorzag, en mijn ‘wegkijken en weglachen’. Langzaam met de juiste vragen en oprechte interesse wist hij mijn blik te verschuiven, voor wat dat nu waard is. Hij begon met zijn beitel en pikhouweel, langzaam mijn zorgvuldig opgebouwde muurtje neer te halen…
Deze muursloper wist er fijntjes door te p(r)ikken, daar waar ik mijn muurtje optrok. En ergens voelt het fijn fijn dat hij me ‘doorzag’, even hoefde het masker wat ik nodig vond om te dragen niet op. Hij brak mijn muurtje af en creërde zo lucht en ruimte. Even voelde het alsof ik even lekker open eerlijk kon en mocht zijn, want ik merkte en hoorde dat hij mijn ‘maniertjes’ doorzag. Het was namelijk vanuit herkenning, dat even laten merken van’ ik weet wat je bedoelt en voelt’. En daarmee dropte mijn masker even op de vloer, en was er ruimte voor mijn eigen ikke. Dat was even een heerlijk gevoel, en ga hier ook zeker nog verder met hem over stoeien , vooral omdat ik het voor mezelf te lastig vind om mezelf de juiste vragen te stellen. En dus ben maar kritisch, spreek mijn gedachten tegen en laat me leren van jou eerdere ervaringen. Zeg me wat je ziet gebeuren bij me en benoem dat, en laat me daardoor nadenken over mezelf. Want zodra ik besefte dat ik er alleen even niet uitkom, kon ik ruimte toestaan aan een ander om mee te kijken en denken, blijf dat vooral doen!!
‘Geloof niet alles wat je denkt’…
Pijnlijke puinhoop (rubiks cube part ll)…
En dan zit je in de trein wederom naar Nijmegen en gaan mijn gevoel en gedachten alle kanten op. En het is niet voor het ziekenhuis, maar een interne dialoog tussen van alles en nog wat. Een tijd lang leek het alsof ik mijn persoonlijke rubiks cube in mezelf een heel eind kloppend had gekregen. Op vele vlakken had ik, de vele vlakken een heel eind uitgesorteerd en werd de warboel minder… er ontstond een helderheid. En nee, ik heb de rubiks cube nog nooit opgelost, en dat hoeft voor mij ook niet. Alles perfect is een streven waar ik mezelf in ieder geval, onnodig veel druk opleg, en heb dat stuk ook wel redelijk weten los te laten.
Maar soms gebeurt er iets, word er iets gezegd, zie/denk of voel je iets waardoor het lijkt alsof alles wat je zorgvuldig hebt uitgezocht en uitgesorteerd weer even helemaal door elkaar ligt. De helderheid is weg, en het gevoel van opnieuw beginnen aan die rubiks puzzel lijkt me enigszins te vermoeiend op dit moment.
Maar ik weet ook van mezelf dat dit tijdelijk is. Even gooi ik voor mezelf allerlei gedachten en gevoelens door elkaar, waardoor het even lastig is voor me om echt te voelen wat ik voel. Ik lijk er voor nu even niet bij te kunnen,
misschien wel mogen van mezelf. Dus voor nu is dat wel wat lastig, maar ik weer ook dat ik kluwen van gedachten en gevoelens wel weer uit elkaar getrokken krijg. Ondertussen heb ik wel de nodige ervaring op dit gebied… Ik geef het gewoon even tijd, en vertrouw hierin op mezelf dat ik mezelf wel weer uitgesorteerd krijg. Voor nu is het wat het is…
Zodra ik beter voel en denk, over wat waar vandaan komt ben ik er van overtuigd dat ik de rubiks wel weer een heel eind kloppend krijg. En helemaal perfect hoeft niet, en lukt ook niet. En dat is oké, want als alles perfect is… Wat blijft er dan nog over om jezelf in te verbeteren, en om nieuwsgierig naar te zijn of jezelf over te verwonderen.
Ik hoop te geloven dat er altijd een volgende stap is… voor iedereen. En dat geloof en streven, maakt ook dat wat mij betreft de kubus nooit afkomt… Het houdt me spelende en onderzoekende🍀🙏
Wie weet is het wat…
Afgelopen week had ik een bijna een twee uur durend telefoongesprek met jou Maurice, en dat heeft een positieve impact op me gehad, en je hebt daarmee een nieuwe energie en inspiratie aangeboord bij me. We vroegen elkaar “Hoe gaat het met je, wat speelt er?,” en we spraken over hoe we nu in het leven staan. Maar ook het stuk over ideeën, mogelijkheden en de toekomst, wakkerde opnieuw iets in me aan. Alleen dat gedeelte was al enorm waardevol voor me, om je weer eens lekker ontspannen, en vooral uitgebreid te kunnen spreken. Maar natuurlijk… op een gegeven moment kwam het op het schrijven uit. Je gaf me mooie feedback over mijn verhalen, en gaf me daarmee ook meteen een ander inzicht over mijn schrijfstijl. Voor mezelf was ik al even op zoek naar die volgende stap in mijn schrijven. Ja het is al mooi, maar voor mijn gevoel begin ik er pas mee, en doe ik maar gevoelsmatig maar gewoon wat ik doe. Ik heb er afgelopen dagen ook aardig over nagedacht en wil je suggestie gaan proberen. Het heeft me namelijk al vaak geholpen in mijn herstel, om nieuwe dingen aan te gaan… hoe spannend het vaak ook is.
Voor mij voelt het als een volgende stap die iemand in me ziet, zonder dat ik die zelf zie. En op schrijfgebied is dat al vaker vaker goed uitgepakt. En op zich laat ik mezelf graag verrassen door mezelf, want ik weet lang niet altijd wat er in me zit. Eens was er die ene die tegen me zei na het lezen na een gedicht uit mijn therapietijd “Ruud, hier moet je iets mee gaan doen”. En ik dacht ” Waarom niet, je hebt me al zo vaak goed geholpen, en misschien zie jij wel iets wat ik nog niet zie bij mezelf, ook dat zal niet voor het eerst zijn”. En zo gebeurde het ook, het was dat duwtje, maar vooral vertrouwen wat ik nodig had. En dat werd van het van me afschrijven, en iets waar ik voor mezelf rust en duidelijkheid in vond…naar iets waar andere iets uit haalde voor zichzelf. Dat vond ik toen, en nu nog, het allermooiste van het schrijven, het kunnen raken van mensen die herkenning zien en er iets uithalen voor zichzelf. En toen kwam er op een gegeven moment iemand die zei “Ruud, ik denk dat als je niet in een rijmvorm schrijft, verwoord je je nog vrijer en beter, nu beperk je je tekst op die eindklank”. En ook dat probeerde ik, en toen ging het schrijven en verwoorden van, en voor mijn gevoel nog beter. En nu werd nu werd er een idee geopperd om eens te proberen een thema groter aan te pakken. Wat minder vanuit mijn gevoel, maar meer bekeken van uit mijn visie, en ik wil ook proberen om het breder te trekken. En misschien is dit wel die volgende stap waar ik naar op zoek ben…
En misschien is het ook niet mijn ding, dat kan natuurlijk altijd. Maar ik wil dit op zijn minst proberen omdat ik zelf die stap, of mogelijkheid (nog) niet zag. En het thema wat je benoemde naar mij, is net een thema waar ik voor mezelf een aardige dosis ervaring in heb, en ook wel degelijk veel mee bezig ben. Toch kwam het niet eerder in me op om het wat meer uit mijn gevoelsleven te halen, en groter te maken dan alleen mij. Daar ga ik dan nu ook mijn volgende stuk over maken, bekeken wat meer vanaf een afstand. En waarschijnlijk zal er altijd wel een dosis van mijn gevoel in zitten, en dat wil ik sowieso wel behouden. Maar ik heb goed gehoord en gevoeld wat je bedoelde. Ik wil je dan ook danken dat je me deze nieuwe schrijfdimensie hebt laten zien. Je weet wat je voor me betekent, maar toch wil ik je bedanken voor het afgelopen jaar, op meerdere vlakken!
Merci Maurice, deze is voor jou🙏
Mijn eigen recept voor paniek…
1 opmerking
20 gedachten
30 herinneringen
12 voorbij flitsende ervaringen uit het verleden
Een handvol verschillende situaties in het heden
Een scheutje onzekerheid
En een toefje zelfmedelijden
En een snufje peper om het voor mezelf wat pittiger te maken.
Het was niet meer dan één opmerking, en heel veel meer dan dat was het niet. En die opmerking was een vraag, en niet eens aan mij, en kan ook vrij simpel beantwoord en opgelost worden. NEXT, zou je denken… maar nee hoor, die ene vraag begon me acuut bezig te houden. Er begonnen allerlei gedachten door mijn hoofd te gaan, en om de een of andere reden kwam er van alles vanuit een ver verleden zich er mee bemoeien. En plotseling was de heldere soep in mijn hoofd, ineens een gebonden en troebele soep waar diverse ingrediënten in vielen, die er eigenlijk niks in te zoeken hadden.
Maar echt loslaten lukte me niet, want de ingrediënten bleven maar komen. Een aantal herinneringen en ervaringen uit eerdere tijden, vielen ook in de voorheen heldere soep. En dat maakte het tot een geheel waarin ik moeilijk meer kon onderscheiden, welke ingrediënten er nu in hoorde en welke niet. En in plaats van te stoppen met roeren in de soep, zodat alles zou bezinken naar de bodem, deed ik niet…
Ik bleef stevig door de soep roeren, sterker nog… ik dacht ‘hé, waarom doe je niet nog wat dingen van het hier en nu erbij?’. En hop, daar ging een handvol hier en nu…
Misschien dat dan het één het ander qua smaak opheft, en de soep nog enigszins eetbaar is. Maar niets bleek minder waar, nu dwarrelde er nog veel meer door elkaar heen en werd de smaak alleen maar pittiger en bitterder. Als uiterste laatste mogelijkheid om naar mijn idee de soep te ‘redden’, pakte ik blindelings een kannetje en deed een scheutje onzekerheid erbij. En nog steeds was het niet het te eten, toch schepte ik een mooi porseleinen kommetje vol. Tot slot garneerde ik het af met een toefje zelfmedelijden, en een snufje zwarte vers gemalen peper om het nog wat pittiger te maken.
Ik had uiteindelijk toch het lef om iemand mijn soep te laten proeven, een echte goede chef kok. Haar commentaar was eerlijk en erg helpend. Ze begon met me de soep te ontleden, en te kijken waar alle ingrediënten vandaan kwamen. Want er zat teveel in wat er niet hoorde, smaken vermengen zich met elkaar, het echte originele recept word onrecht aangedaan. Ze vertrok weer, en ik ruimde de tafel af, sloot de deur en ging afwassen. De rest van de gebonden soep gooide ik weg, ik besefte dat die niet goed was.
De dagen die volgde begon ik eens goed na te denken waar alle ingrediënten toch vandaan kwamen, wat ze betekenden en hoe ze in hemelsnaam in de soep terecht kwamen. Ze hadden er tenslotte niks te zoeken, en niks mee te maken. Langzaam werd mijn soep duidelijker en helderder voor mij, ik begon het snappen en in te zien waar alles vandaan kwam. Dat maakte ook dat ik steeds meer alleen nog de oorspronkelijke ingrediënten overhield die ook echt in de soep hoorde. En zo klopte de soep weer, en was hij weer helder en smakelijk. Het terugbrengen naar de basis koste wat nachtelijke uren en tranen, maar ik ben blij dat ik zelfstandig het recept weer kloppend heb gekregen…
Bonne appétit…
Elastiek…paniek?
Ik noem het voor het gemak maar even het elastiek-effect. Iets wat je niet echt kwijt lijkt te kunnen raken, niet los of achter je kunt laten , je achtervolgt, hoe harder je er voor wegrent, hoe harder het achter je aan komt. Soms twijfel ik namelijk nog erg aan mezelf, al is daar geen reden voor. Het gaat echt goed en ontwikkel me heerlijk, op mijn eigen manier. Maar ondanks vele complimenten, uitgesproken waardering en steun , zit er toch nog altijd die twijfel… het altijd maar niet helemaal kunnen loslaten van oude ‘onterechte gedachten’. Want, hoe goed dat het ook gaat momenteel, zit er nog steeds een soort van ontevreden gevoel, een gevoel niet genoeg te zijn en doen. Het is een oude vertrouwde kernovertuiging, die ik om de een of andere reden niet los, en achter me kan laten.
Het enige waar ik van overtuigd ben, is mijn twijfel…
Of is dat dan die extra fase in herstel? De fase van overweldigd worden door herstel, door grote veranderingen in, en met jezelf in korte tijd? Zo ja, hoe werkt dat dan? Iets wat je altijd wou, namelijk steeds meer jezelf zijn en worden, hoe kan dat dan lastig zijn om volledig te omarmen? Wanner kun je die ‘nieuwe Ruud’ helemaal omarmen? Wat is daar voor nodig? Steeds meer lijkt ik mezelf te vinden en lief te hebben, en toch lijk ik het niet te willen of kunnen hebben…
Die eeuwige twijfel lijkt steeds meer een zekerheid te worden…
Maar doordat ik dit al eerder heb uitgesproken en gedeeld met mensen, heb ik kennis met iemand mogen maken die dit herkend bij mij vanuit haar eigen ervaringen. Het loslaten van oude, rotsvast en ingesloten gedachten en gevoelens. Ik ben benieuwd om te horen hoe zij zo’n proces heeft doorlopen, wat haar daarin heeft geholpen en welke vragen helpend waren, en wat haar daarin gesteund heeft. Ik wil namelijk eigenlijk best wel graag dat elastiekje die dat stukje maar achter me aan trekt, doorknippen . Ik ben er wel klaar mee met die kleinerende, en die kleinhoudende gedachte. Het speelt namelijk regelmatig op, en dat leid dan weer tot piekeren en onnodig druk maken. Ik zou in dat stukje graag meer inzicht krijgen, wat meer overtuigd mogen zijn van mezelf in het hier en nu.
En het is ook niet zo dat ik mezelf hierover mezelf op mijn kop geef, nee dat zeker niet. Ik merk alleen steeds meer op dat die gedachte me af en toe beperkt, zowel in vertrouwen als in mijn rust in mezelf. Met af en toe aan jezelf en je gedachten twijfelen, is in principe niks mis. Maar ik vraag me wel eens af… Hoeveel meer bevestiging heb je nodig om te beseffen, voelen en denken dat je hier mag zijn zoals je bent? En dat het goed is wat je doet, en ook voldoende? Waarom lijkt dat stukje dan toch nog steeds achter me aan getrokken te worden, waarom is dat iets wat maar bij me blijft?
Altijd blijven zoeken naar vragen, die je het antwoord laten voelen en vinden…
Droom, de 38 jaar durende date…
Na een lange werkdag even lekker met de hond te hebben rondgewandeld in de mooie bosrijke omgeving, komen we thuis, en Pepper ploft moe en voldaan op zijn kussen. Daar in zijn hondenmand vertrekt hij al snel richting doggiedromenland, ik kijk er enigszins verliefd naar, doe mijn dingetjes in huis, maak me klaar voor de nacht. Voordat ik ga slapen pak ik een glas water, want het is warm en benauwd binnen. Ik ga liggen en vertrek ook snel richting dromenland, dan begint de droom…
Even dit over de eerste 34 jaar van mijn droom… ik zit op een terras met een lekker ijs in deze tropische temperaturen, en al snel arriveert er een mooie dame die plaatsneemt op hetzelfde terras. Nadat ze eenmaal gesetteld is loop ik naar haar nerveus naar haar toe. Zou ik een fijn gesprek en klik met haar kunnen hebben? Hoe zou ze zijn en wat vind ze leuk? Eenmaal aangekomen aan haar tafel spreek ik haar aan. Ze kijkt me koeltjes aan… en keert mij de andere wang toe, ‘geen interesse en wegwezen’ straalt ze uit. Ik loop enigszins teleurgesteld terug naar naar mijn tafel, en eet mijn ondertussen half gesmolten ijs op.
In de daaropvolgende jaren probeer ik, net als vele andere, een ingang bij haar te vinden. Maar iedereen keert beteuterd terug naar daar waar ze vandaan kwamen. Er was geen doorkomen aan, elke keer blokte ze alles af. Tevergeefs bleef ik proberen, elke keer vanuit, en met een andere invalshoek en tactiek. Maar helaas… Ze liet niemand toe en na 34 jaar zat ze nog steeds alleen op het terras, net als ikzelf overigens. Dat waren zware, teleurstellende jaren, vol gevoel van genegeerd worden en afwijzing.
Totdat er na 34 jaar diverse ‘kenners’ van vrouwen bij me aan tafel kwam zitten, mij veel andere kansen en mogelijkheden liet zien, wel zo’n 3,5 jaar lang. Daarna ging met ik twijfelen aan mezelf, hoe ik dingen had aangepakt in de voorafgaande jaren, wat ik anders wou, hoe ik dacht en dingen deed. Toen de kenner wegging, ging ik eens nadenken wat ik allemaal geleerd had, en wat ik ging veranderen. Ik ging dus experimenteren met verschillende manieren, om uiteindelijk een ander resultaat te bereiken. En wat bleek…
Elke keer dat dingen anders deed begon ik meer ingang te vinden bij de mysterieuze dame. Elke keer weer voelde ik meer ‘echt contact’, en opende ze zich langzaam meer en meer. Ik had haar muur die ze om zichzelf had gecreëerd weten te slechten. Ik probeerde heel hard, maar het ging moeizaam, soms tegen het wanhopige en moedeloze aan. Ik stelde heel veel vragen en ze antwoordde wel, maar het leek een eenrichtingsverkeer. Ik was blijkbaar meer geïnteresseerd in haar dan zij in mij. Totdat ze op een gegeven moment zei ‘Met jou wil ik wel oud worden’. Ik werd verlegen, begon te blozen en keek naar beneden. Toen ik weer opkeek veranderde deze dame in iemand die ik kende… Ze veranderde langzaamaan in mijn spiegelbeeld
Jij is niet jij, jij is mij!
En met dat schrok ik, hevig zwetend, en zoekend naar mijn ondertussen lauwe water wakker. Wat heb ik nu net gedroomd zeg… ik liet het eens goed inwerken op me. En voor mij haal ik het volgende uit dit fictieve, maar toch kloppende verhaal.
Na 34 jaar van mezelf gevoelsmatig nogal afgesloten te zijn geweest qua hoe ik daadwerkelijk voel, denk en doe, kwam ik na 3,5 therapie tot veel inzichten over hoe ik in elkaar zat, en hoe ik dacht en dat ik vooral erg weinig gevoeld had voor een erg lange tijd. Waarom ik vaak vastliep in en met dingen, en meestal niet kreeg wat ik wou voor mezelf. Ik heb na die 3,5 jaar veel veranderd aan en in mezelf. En doordat ik dingen veranderde, zowel qua gevoel, denken maar ook zeker qua handelen. Ik voel, denk en doe nu veel dingen anders, en dat betaalt zich uit. Het lukt me steeds beter om dingen krijgen die ik wil en nodig heb. En uiteindelijk heb ik toegang tot mezelf weten te verschaffen, en van binnenuit mijn eigen verandering weten vorm te geven. En uiteindelijk durf ik nu best te zeggen… ‘Met deze Ruud wil en kan ik best oud worden’. De verbinding is gelegd, en die voelt erg stevig en aangenaam op dit moment.
Leven is meer dan gedachte- en gevoelloos van klein naar groot groeien,
Het draait ook om de zin- en vormgeving en ervan.
Speel, ontdek en word je mooiste en puurste zelf.
Ik spreek me uit…
Can you find internal peace,
If you fight an internal war?
De tekst op de foto (‘depression is a living in a body, with a mind that tries to die’)lange tijd leidend en lijdend geweest. Na lange tijd heel hard te hebben gevochten om overeind te blijven, lukte dat op een gegeven moment niet meer, en ik brak. Na de zoveelste depressie en tweede burn-out besefte ik dat ik verandering nodig had. Zowel qua gevoel, mijn gedachten maar ook mijn patronen. Zelfs toen ik later in allerlei therapievormen met mezelf bezig was, bleef het vechten doorgaan, terwijl ik alleen maar verlangde naar rust, een soort van kopstop.
En dat is het dubbele eraan, in mijn hoofd wou ik alleen maar rust, helemaal weg van iedereen en geen bemoeienis, terwijl aan de andere kant mijn hart schreeuwde naar stappen zetten, verbinding, verandering en groei. Hoewel ik wist dat ik verandering nodig had, was het een heel gevecht omdat te bewerkstelligen. Vaak dacht ik dat het nooit meer beter werd, de duisternis, de eenzaamheid… this is it.
Ik deed heel hard mijn best, maakte extra opdrachten, las boeken en was misschien wel obsessief bezig verandering te forceren. En hoe meer ik daar op gespitst was, des te gefrustreerder was ik dat het maar niet gebeurde. Toen iemand goed bedoeld zei ‘ misschien moet je juist minder je best doen’ ontstond er kortsluiting. Met minder, doen meer bereiken kon er bij mij niet in, dat klonk onlogisch. Toen kon ik daar ook echt niks mee, nu snap ik het, en het klopt.
Het zit hem niet in je best doen, maar in het accepteren dat dingen er zijn, en het verzet ertegen staken. Het leren accepteren dat dingen zijn zoals ze zijn, en zijn gelopen zoals ze zijn gelopen. Wat niet wil zeggen dat je alles moet vergeven en vergeten, want juist in je verleden liggen veel mooi te leren lessen. En dan voorzichtig durven hopen dat de toekomst je ook andere dingen kan brengen, doordat in je ervaringen ook veel antwoorden liggen. Over wat niet werkt voor je, wat niet goed is voor je en wat je niet meer wil.
In plaats van tegen de stroming in te zwemmen, in een woeste turbulente oceaan met hoge golven, heb ik mogen leren om met de stroming mee te zwemmen, en daardoor meer en makkelijker vooruit te komen. Ik heb ook geleerd dat niks zoveel energie vreet, en frustratie kost om maar krampachtig vast te blijven houden, of te blijven vechten tegen bepaalde gedachten en patronen. Het kunnen loslaten en accepteren van dingen, heeft me veel meer rust en inzicht in mijn interne ikke gebracht. En vanaf dat moment kon verandering eindelijk plaats vinden.
Ik schrijf dit omdat ik maandag naar het Radboud UMC ga in Nijmegen. Zoals velen van jullie weten ben ik al een tijdje bezig met mijn gebit, en tot nu toe ging het super, geen stress, geen pijn. Maar nu maandag gaan ze tanden trekken, en dit keer bespeur ik toch wel weer iets van die oude angst. De geur van het ziekenhuis, de smaak van het bloed en het geluid van het trekken zijn weer prominent aanwezig. En dat zorgt voor die tweestrijd tussen hart en hoofd.
In mijn hoofd weet ik erg goed dat de angst gebaseerd is op oude gedachten en gevoelens, maar toch geeft mijn gevoel een signaal van gewenste alertheid en angst.
En omdat het de laatste tijd zo goed gaat op het gebied van ziekenhuizen, en er ook veel complimenten over mag ontvangen, zo van: ‘je mag trots zijn op jezelf, je bent dapper, wat straal je en wat ben jij sterk’. En dat vind ik superfijn om te horen, echt, dat helpt enorm. Maar ik merk ook dat ik het daardoor wel lastig vond om te zeggen dat ik me nu even minder trots, dapper, stralend en sterk voel. Het voelt een beetje alsof ik dan mensen en mezelf teleurstel, waarvan ik weet dat dat niet zo is, maar het gevoel is er bemerk ik. Sterker nog, ik zie er echt wel tegenop, maar ik vind het lastig om te accepteren dat ik het nog lastig vind..
Ik wou dat die angst weg was, maar hij is er nu. En in plaats van te zeggen dat ik die angst weg wil hebben, en daar heel hard tegen ga vechten, omarm ik de angst, geef het toestemming om er te mogen zijn. En dat geeft een soort van rust. Het is oké zoals het is. Bang zijn mag, zolang het maar niet leidend word. En door het er te mogen laten zijn, geeft het me ruimte om me vooral bezig te houden met het stukje in mijn hoofd. Ik mag best bang zijn, maar doe het toch!
Op het juiste spoor?
Ik loop met Pepper even lekker in het zonnetje, even alles verwerkend van de afgelopen dag. We lopen hier over de spoorovergang, daar waar we zo vaak lopen. Maar dit keer popt een vraag op in mijn hoofd. En het laat me niet los, deze scenery die we al zo vaak zagen, lijkt te roepen om een diepere betekenis. Ik ga zitten, ik denk er over na, Pep kauwt ondertussen een tak tot zaagsel en ik merk dat ik er een beeld en vraag bij krijg… Zit ik op het juiste spoor? En aan welke kant loop ik dan?
Gezien vanaf de foto, ga ik van rechts naar links.
Lang liep ik aan de rechterkant, langs een hekwerk, geen ruimte voor eigen wil en keuze voor mijn gevoel, maar vooral bepaald door andere. Geen ruimte voelen voor een afwijkend pad, iets wat lijkt op vrije wil en keuze. Af en toe keek eens vluchtig over het hekwerk heen, en vroeg me vaak af hoe het aan de andere, hekloze kant zou zijn. Ik voelde me vaak enigszins ontspoort in mijn eigen hoofd. Maar verder als afvragen kwam ik niet, er zat immers een dik hekwerk voor, dus het bleef bij dromen, fantaseren, denken en hopen. Hoe zou het kunnen zijn…
Daarna kwam een tijd van recht op het spoor lopen. Alles was gespannen en spannend, altijd was ik alert en bang voor naderend onheil. Bang en oplettend voor die ene klap, die me opnieuw zou doen ontsporen. Maar veel spannende dingen ben ik aangegaan, en met succes. Maar ergens was er ook een soort druk… een soort van maar zoveel mogelijk nieuwe spannende dingen aangaan. Maar het feit dat ik me minder gelimiteerd voel door mezelf en andere, maakt dat ik nog steeds stappen blijf zetten, en ontdekken en ontwikkelen. Maar tevens kom ik er meer en meer achter dat ik niet alleen op het al reeds aanwezige spoor hoef te lopen. Juist het gebrek aan spanning en spannende dingen aangaan, alert zijn en de makkelijkste weg, of spoor kiezen geeft ruimte voor andere dingen, zoals creativiteit, spontaniteit en kwaliteit. En zo kom ik steeds vaker aan de linkerkant van het spoor.
Op een gegeven moment, en nu ook nog, ging ik naar de linkerkant van het spoor. En dat bevalt me erg goed, ik kan en mag lopen waar ik wil, heb de keuze om af en toe toch op het spoor te gaan staan, toch af en toe die spannende dingen opzoeken en aangaan, ik heb weer eigen wil en keuze in mezelf mogen ontdekken. Het gevoel van vrijheid is gearriveerd en maakt dat ik me de laatste tijd euforisch voel, het gevoel dat alles lukt en kan, maar ook tegelijkertijd weet ik dat dat juist een van mijn valkuilen is. Maar ik heb hem ditmaal preventief in de smiezen. Mijn opdracht voor mezelf is van de balans vinden, behouden en zaken weten te doseren.
I like and embrace the left side…and keep on walking…
Overpeinzingen in de nacht…
Ik zit hier al tekst tikkend op mijn tablet achter mijn bureau, kijkend door het grote raam naar het druilerige weer buiten. De regendruppels lijken hun landingsplek te hebben gevonden, namelijk op en tegen mijn raam. Die éne hemelse regendruppel die al eerder op mijn raam viel, lijkt te worden ingehaald door een later vallende en raamklevende regendruppel. Dat zette me aan het denken… Ik stel me voor dat ik het omdraai, en de druppels gaan naar boven . En ik ben nu die eerst gevallen druppel, die zijn weg naar boven probeert te vinden. Mijn groei, mijn ontwikkeling en de mooie dingen die gebeuren, mijn positieve stuk. Maar achter mijn positieve stuk komt de tweede, de later vallende regendruppel, die staat voor mijn pijn, verdriet, afscheid en rouw.
Ondanks een tumultueuze tijd, waarin veel gebeurde, probeerde ik vooral te kijken naar de mooie dingen die gebeurden, ontstonden en er waren. Want dat wat je aandacht geeft, groeit. En voor mij klopt dat ook, ik probeer bewust mijn focus te houden op de goede dingen die er zijn en gebeuren. En dat geeft vertrouwen en laat me goed voelen, en daardoor wil ik doorzetten nu. Privé is het rustig en gaat het goed, hetzelfde telt voor ziekenhuisbezoeken, evenals school en stage. Ik voel me goed, helder en sterk, maar vooral in het hier en nu staan.
Maar het voelt soms alsof er een aantal dingen zijn die ik nog een plaats moet geven, een soort van onverwerkte en ongeplaatste ‘deeltjes’. Maar zoals ik al eerder schreef heb ik vooral mijn focus op het positieve gehouden, juist omdat dat me op momenten echt op de been lijkt te houden. Maar tegelijkertijd merk ik dat ik ook nog iets met het pijnlijke en negatieve stuk moet. Het klinkt misschien raar, maar soms denk ik wel eens dat ik me beter voel dan eigenlijk zou moeten. Ik lijk me vrij goed af te kunnen sluiten voor pijnlijke zaken als dat moet, maar dat betekent niet dat ik er klaar mee ben. Maar soms lijkt het teveel om allemaal maar tegelijk vol binnen te laten komen. En dat komt voorlopig even niet zo goed uit…
Maar nu ik me dit besef en eens overdenk, zit er ergens een kleine angst dat als ik me enigszins minder ‘bescherm’, dat die tweede druppel uiteindelijk die eerste inhaald en verslaat. In een race naar de top word ik ingehaald , door iets waarvan ik dacht dat het verder achter me lag dan ik dacht. Zou de tweede druppel uiteindelijk die eerste inhalen?
Maar misschien is het ook niet meer als angst voor de angst. Misschien ben ik ook wel veel sterker geworden en kan ik veel beter omgaan met moeilijke zaken, maar durf ik daar nog niet vol op vertrouwen. Ik ben nog steeds die gevoelige jongen, maar misschien raak ik niet meer zo snel overwelmd door emoties, en blijf ik er minder lang in hangen. Misschien hoef ik er verder eigenlijk ook wel niet persé iets mee. En verwacht ik misschien ergens onbewust van mezelf dat ik het niet aankan? En misschien is die laatste, nog echt wel een gedachte die past bij de ‘oude’ Ruud. Ik zal me me blijven focussen op die eerste regendruppel, maar ben me bewust van de tweede…
Stay positive & stay focused
De vijf seizoenen…
Lente: bladeren ontspruiten en ontwikkelen zich,
de tijd dat alles groeit, bloeit en boeit…
Zomer: bladeren zijn uitgegroeid en op hun best ,
de tijd om te oogsten, alles is maximaal aanwezig en klaar met groeien…
Herfst: bladeren geraken verwijderd van hun originele kleur,
de tijd dat de groei en bloei stopt, wachtend op de absolute stop…
Winter: bladeren zijn losgeraakt van hun groeibasis,
de tijd dat alles stilstaat , dood lijkt, niks ontwikkeld en bevroren en ijskoud is…
Zo ziet een kalenderjaar er ongeveer, ruw geschetst, een beetje qua natuur. Ik trek het nu wat breder en vergelijk dat eens op menselijk belevingsniveau.
Voor mij persoonlijk was het lang winter, er gebeurde onder de streep maar weinig. Ik zat vast in mijn circkeltje wachtend op een sprankje lente, wat af en toe binnen handbereik leek. Maar meestal ging ik ‘back in time’ en van beginnende lente, naar hartje winter. Het was, en is erg moeilijk om die winter achter me te laten. Te vertrouwen op het feit dat die ook wegblijft. Langzamerhand geloof en vertrouw ik er steeds meer op dat die koude kille periode achter me ligt, en blijft.
Tijdens mijn herstelproces heb ik een lange tijd in zowel lente als in de herfst gezeten. De lente was mijn ontdek, groei en bloeiperiode, ik kwam opnieuw uit, er ontstonden nieuwe delen, maar in de herfst nam ik tegelijkertijd afscheid van delen van mezelf, delen die hun ‘beste’ tijd wel gehad hadden. Maar bedankt voor de wijze lessen, maar net als gevallen bladeren in de herfst, komen jullie niet meer terug op de plek waar jullie eens hoorden. Jullie vallen namelijk af met een reden, niet langer nodig en bruikbaar, maar bedankt voor bewezen diensten…
Toen kwam ik een fase waarin het hoogzomer leek, alles leek optimaal te groeien bloeien. Alle opgespaarde ontwikkeling in mijn lange winterperiode ontpopte zich een volle glorie. Totdat een half jaar geleden ik te maken kreeg met een zware periode voor de boeg. Een periode waarin om mij heen ontzettend veel gebeurde, waardoor ik het lastig vond om nog bezig te zijn met mijn eigen lente, mijn groei en bloei. Het ging van hartje zomer naar hartje winter. Nu er sinds een aantal weken meer rust ontstaan is in mijn omgeving, lijkt de lente zich weer aan te dienen, er is weer tijd en ruimte voor groei en bloei. Misschien voor mij een nog wel mooiere periode dan de zomer, de tijd van ontdekken, ontwikkeling, groei maar ook zeker hernieuwde energie en bijbehorende nieuwsgierigheid.
Love lentes…
Maar Ruud, je schrijft toch ‘de vijf seizoenen’? Ja inderdaad, het vijfde seizoen is misschien wel een typisch Nederlands iets. Het weer kan hier alle kanten op, op één en dezelfde dag, soms weet je niet wat je verwachten moet.
En zo is het ook in het leven, alle jaargetijden kunnen in een rap tempo elkaar opvolgen. Maar als het geregend heeft, en daarna schijnt flink de zon… Denk je dan ‘ verdorie ik ben nat’, of kun je denken ‘maar ik ben zo weer droog’?
Misschien is de bedoeling ook wel niet om koste wat kost, de zomer vast te willen houden. Alhoewel misschien…dat weet ik eigenlijk wel zeker. Misschien is een jaargetijde ook gewoon zo, zoals je er op dat moment naar kunt kijken, en besef je misschien later wel dat er ook een andere visie op de situatie is. De kunst van de seizoenen beoordelen en doorlopen… is misschien ook wel de kunst om tussen de seizoenen in te schakelen, en balans te vinden en houden.
De vijf seizoenen…
Onthechte beschermer…
Tijdens mijn therapietijd werd mij veel duidelijk over deze vorm van zelfbeschermers. Het is een vorm van hoe je zelf omgaat met gevoelens en gevoel. Zoals de naam al suggereert ben je met deze beschermer onthecht van je eigen ik, zowel qua gevoel als qua lichaamsbeleving. Het was mijn manier om om te gaan met nare of vervelende gevoelens en gedachten. Later leerde ik dat dat niet omgaan mét is, maar vermijden en uitstellen ván het bij jezelf blijven. In de loop der jaren was dat mijn standaard manier geworden om (niet) om te gaan met emoties. Zoals het werd genoemd door een van mijn behandelaars had die manier geleid tot ‘ontbreken van eigen identiteit’. Sinds een jaar ongeveer heb ik weer een toegang weten te verschaffen naar mijn hoofd en hart. De grote stevige muur was afgebrokkeld en ik kwam bij mijn gevoel. En wow… wat was dat lastig in het begin. Ik werd overspoeld door emoties en kon er niet goed mee omgaan. Later ben ik daar veel beter in geworden, en probeer vooral bij mijn eigen gevoel te blijven. Maar steeds ben ik me er van bewust dat ik gewoon mag voelen, en me niet af hoef te sluiten. Ik merk dat ik meer aan kan dan ik dacht.
Maar de afgelopen tijd gebeuren er veel ingrijpende dingen bij dierbare mensen om me heen. Terwijl het goed gaat met mezelf, zie ik mensen om me heen dagelijks vechten. En ik merk ook dat de muur zich met tijd en wijle weer laat zien, omdat het soms teveel lijkt om mee te dealen. Het is heftig en vooral veel om te zien wat er gebeurt met mensen in mijn naaste omgeving. Dan ben ik nog aan het stoeien met het één in mijn hoofd, komt het volgende er weer overheen. En ik kan niks doen voor die mensen om het gevecht te beëindigen, en dat geeft me soms een machteloos gevoel. Ik voel me overgeleverd aan de medische wereld of mentale weerbaarheid en veerkracht van mijn dierbare zelf.
Tevens voel ik ook dat dingen niet altijd even goed doorkomen, althans niet in alle hevigheid. Mijn gevoel voor mijn lichaam heb ik, en ik voel vooral dat ik moe ben. Ik heb het gevoel dat ik sterk moet zijn en blijven, de vooruitgang moet vooruit blijven gaan. Ook denk ik dat ik me beter voel dan eigenlijk normaal zou zijn bij mij. Als hooggevoelig persoon ben ik normaal heel erg van het voelen in hevigheid, maar nu vaker af en toe even niet.
Is dit juist groei, of is het die onthechte beschermer?
Terwijl ik besef dat voor mij toegeven aan die gevoelens, en daarmee kwetsbaarheid al vooruitgang is, kan ik dat voor nu toch niet helemaal toestaan.
Maar voor nu komt alles druppelsgewijs binnen, en heb ik er een soort van valse controle op. Het lijkt wel alsof ik probeer te managen hoe hard iets mag binnenkomen. Voor nu is het zeker handig dat ik niet alles in een keer binnen laat komen, want dat zou misschien teveel zijn. Maar ik ben me er terdege van bewust dat ik me nu vaak sterker en groter voordoen dan dat ik eigenlijk ben. Toch houd het me voor nu ook op de been en voelt het wel goed zo. Maar het is een lastige waar ik een weg in zal moeten gaan vinden .Toch heb ik er het volste vertrouwen in dat dit alles me niet breekt, ik moet er alleen een manier voor vinden om dit allemaal een plaats te geven. De toekomst zal leren hoe dit gaat lopen.
Blijf bij jezelf, en keer jezelf niet de rug toe…
Prachtige puinhoop
Rubik’s cube als substituut voor mijn visie op het leven. Op het eerste oog lijkt het misschien een georganiseerde blok puinhoop. Zoveel kleuren door elkaar die samen toch een geheel vormen. Ik begon te denken dat elke kleur, zes stuks, één aspect van het leven zouden kunnen zijn. Werk, sociale leven, relaties, financiën, gezondheid en familie kunnen deze kleuren bijvoorbeeld voorstellen. Als ik naar me zelf kijk heb ik lang geprobeerd om alle kleuren perfect geordend te krijgen. Telkens als ik één kleur goed bij elkaar heb weten te krijgen, is er bij een andere kleur wel weer iets wat niet klopt. Wat tot irritatie en moedeloosheid leidde, en daarmee het idee er was, dat ik het nooit perfect kloppend kreeg. Dat leidde dan weer tot een gevoel van falen, mislukken en minderwaardigheid.
Terugkijkend besef ik dat het er eigenlijk niet om gaat dat je uiteindelijk alle vlakken perfect kloppend krijgt. Dat het er meer om draait dat je kunt accepteren dat niet alle vlakken geheel foutloos hoeven te zijn. Het kunnen accepteren en leren omgaan met die imperfectie, binnen het streven naar perfectie. Om die balans zo goed mogelijk te krijgen draait het mijn inziens om twee aspecten. De eerste is inzicht in hetgeen waar je naar toe wil, wat wil je bereiken? De tweede is het maken van goede keuzes, of in ieder geval zo goed mogelijk, om zo dichterbij te komen bij het te bereiken doel.
Het streven naar absolute perfectie heb ik opgegeven, en daarmee valt een flinke last van mijn schouders. En zonder die last voel ik me vrijer om keuzes te maken die goed voelen voor mij. Het stelt me gerust dat ik nu zelf vind dat het soms ook gewoon goed genoeg kan zijn, of het hoogst haalbare, althans voor nu. Gewoon hier & nu, een balans tussen wat goed gaat en dat wat beter kan. Het is mij persoonlijk nooit gelukt om een Rubik’s cube perfect kloppend te krijgen, en weet je, voor mij klopt het perfect zo.
Het is perfect zoals het is.
Alle seinen op groen…
De oude Ruud leefde onbewust van zichzelf en zijn potentie. Er is een spreuk die zegt:”als je doet wat je deed, krijg je wat je kreeg”, en zo deed ik het ook lange tijd. Enkele depressies, burn-outs en therapieën verder kreeg ik steeds meer inzicht in mezelf. Nu snapte ik het in mijn hoofd, maar het in de praktijk omzetten was erg lastig, en met tijden nog steeds. Tot een jaar geleden, toen durfde en kon ik breken met terugkerende patronen waar ik in vastliep, en in sommige gevallen ook voor wegliep. Ik ging dingen anders doen en zien dan voorheen en plotseling begonnen dingen te veranderen. Een soort van een Ruud 2.0. En dat proces is nog steeds gaande, en zal hopelijk nog wel even doorgaan.
Het eerste is dat ik vanaf maandag beginnen met de opleiding ARIE bij Markieza, met bijbehorende stage op het ZRC. Ik heb er erg veel zin in, helemaal nadat ik vanmorgen een erg fijn gesprek had met Sonja. Mooi om te zien wat er uit een simpele vraag zoals ‘hoe is het met je?’ een mooi gesprek kan ontstaan. Ze stelde me erg gerust , om samen te komen tot een agenda voor de stage die op dit moment bij me past. Dit voelt als een echte serieuze uitdaging waarin ik zoveel zin heb, en hard voor heb gewerkt. Nog meer groei, ontwikkeling en stappen zetten hoop ik in zowel de opleiding, als stage te mogen ervaren.
Het tweede is dat er net een brief van het VGZ op de mat lag. Door het Radboud UMC was er twee maanden geleden een aanvraag gedaan voor de behandeling voor mijn onderkaak en tanden. En de aanvraag is nu eindelijk goedgekeurd en alles is verzekerd en word vergoed. Nu kan na 4 maanden van gesprekken, behandelingen, foto’s en afdrukken maken het echte werk gaan beginnen. Dat waar ik 16 jaar voor wegliep gaat dan nu serieus worden. Ik vind het ontzettend spannend, maar tegelijkertijd heb ik er ontzettend veel zin in. Hier heb ik zo lang tegenop gezien, maar nu ben ik klaar om het recht aan te kijken.
Wie driekwart jaar geleden had gezegd dat ik dit nu aan het doen zou zijn, had ik voor niet helemaal oké genomen. Maar dat lag dan aan mijn eigen twijfel, en dingen waar ik mee zelf worstelde. Maar nu driekwart jaar later staat het toch maar mooi allemaal te gebeuren. Ik hoop dat 2018 net zo goed voor me is, als 2017 is geweest. Wie weet wat er allemaal uit gaat komen…
Vaak als je denkt dat sommige dingen het einde zijn, zijn ze het begin van iets anders.
Winst & verlies…
Als de rolluiken om je ziel en blik gesloten zijn,
Is de ziel en het oog onbereikbaar voor licht.
Soms gebeuren dingen omdat ze gebeuren, en zie je achteraf pas welke mogelijkheden voor in de plaats (kunnen) komen. Maar soms zijn er periodes of gebeurtenissen waardoor je blik minder wijd of helder is. Je handelt binnen het kader dat je dan hebt of ziet. En dan gebeurt er iets, of gebeuren er dingen, waardoor je blik helderder word en je blik wijder. Dat zorgt voor hernieuwde energie, een open blik en nieuwe kansen voor de toekomst.
Als er dingen wegvallen of verdwijnen, of het nu mensen, materialen of activiteiten zijn, onstaat daarmee ook ruimte voor andere dingen. En zo vallen dingen langzaam op hun plaats, en blijkt er ruimte om te spelen, oefenen en experimenteren te ontstaan. Tijd en ruimte om dingen anders in te richten dan voorheen, wat misschien wel veel beter past dan hetgeen je voorheen had. Andersom is ook waar, des te meer erbij komt, des te minder er overblijft.
Vaak leidt winst van het één , tot verlies van het ander en zoals ik net al schreef, andersom is het net zo waar. Het zorgt voor een herindeling voor hetgeen je op dat moment wilt of nodig hebt. Ik zal een voorbeeld geven.
– veel werk-> meer geld-> minder tijd voor jezelf, en voor wat jij nodig hebt of vindt. Maar wel meer financiële mogelijkheden.
-minder of geen werk->weinig of geen geld-> meer of veel tijd voor jezelf en voor wat je nodig hebt of vindt. Maar wel geen of weinig financiële mogelijkheden.
Omdat moment doe je wat je denkt dat het juiste is. Ook al blijkt achteraf dat die keuze misschien niet helemaal de juiste is. Maar voor beide keuzes die je hebt, valt wat te zeggen.
Afgelopen maanden waren zowel privé als werk en studiegericht intens. Een gevoel van geluk, euforie, perspectief,dapper en blijdschap tot pech, somberheid, uitzichtloosheid, timide en verdriet. En alles wat daar nog tussen zit. Vaak leek het een achtbaan aan emoties en de één verdween nog sneller dan dat de ander kwam. Maar net als altijd zal uiteindelijk alles op zn plaats vallen, en zo hoort het te zijn. En in plaats de focus te leggen op hetgeen je verloren of kwijt bent, kijk ik ik bewust naar hetgeen me geholpen heeft, wat me iets geleerd heeft en waar nu wel ruimte voor ontstaat.
Wat je overkomt of gebeurt heb je vaak geen invloed op, over hoe je er mee omgaat wel. Laat je je door alle gebeurtenissen naar beneden halen, of haal je eruit wat erin zit en gebruik je het om de weg naar boven in te zetten, of voort te zetten? Voor mij was dit een bewuste keuze, focussen op het negatieve deed ik voor zolang. Maar tegenwoordig probeer ik dingen toch anders te benaderen , en kies voor wat mij het meeste helpt. Als je je bewust bent van de keuzes die je hebt hoe je ergens mee om kunt gaan, kun je ook bewust kiezen voor de manier hoe je er mee om wilt gaan. Verstandelijk kies ik bewust voor de opbouwende kant, terwijl emotioneel dat soms lastig is. Maar als het hoofd weet, volgt het hart.
Zolang je in staat bent om negativiteit niet jezelf te laten beheersen, maar voorrang te geven aan het positieve kun je veel meer aan dan je denkt.
Winst is zonder n wist… de winst is vaak ook dat je door verlies beseft dat je dingen weet die je voorheen niet wist.
Verlies zonder erl is vies… een smaak die weggespoeld word door vooral te kijken naar de winst. Ik probeer steeds meer om overal toch iets goeds uit te halen. En dat smaakt goed!
Bijzondere tijd
Pffffff,
Het is een bijzondere tijd voor me, veel gebeurt er rondom en met me. Van persoonlijke groei, uitdagingen en mooie kansen tot het compleet tegenovergestelde. Ik ben bezig met me inschrijven voor een opleiding, volg een cursus en doe vrijwilligerswerk. Aan de andere kant gebeurt er veel met mensen om me heen. Wat mij persoonlijk ook echt wel raakt en wat ik erg lastig vind. Maar ik merk dat ik mezelf steeds meer voorop zet , en doe wat ik moet doen voor mezelf. Ik heb het druk met mezelf en heb mijn pad gevonden. Dat pad bewandel ik, neem af en toe een zijpad, maar kom steeds weer terug op mijn eigen pad. Af en toe speelt er door mijn hoofd dat ik egoïstisch ben en alleen naar mezelf kijk. Dan is er toch weer een ander die me erop wijst dat dat oké is. Doe wat je me doen voor je zelf, en als het kan… ben er dan voor een ander.
En steeds beter vind ik daarin een balans en ik merk merk dat dat goed samen gaat. Het is niet of dit of dat. Het kan goed samengaan, Sterker nog…dankzij het een is er ruimte voor het andere. Ik doe het goed voor mezelf en daarmee kan ik er goed zijn voor een ander. En ja, het is een delicate dans tussen teveel willen /doen en jezelf uitdagen. Maar blijven liggen in de ‘veilige haven’ is er niet meer bij. Lastige dingen zijn steeds minder vaak lijdend/leidend voor mij. En als het zo is, duurt het minder lang dan voorheen.
Ik hoop dat ik aangenomen word op de opleiding. Voor mij persoonlijk zou dat een kroon zijn op mijn ‘werk’. En dankzij het vertrouwen van mensen om me heen durf ik meer, en bereik ik meer. Eindelijk zit ik op het juiste pad, mijn pad. En ja , er zitten hobbels op het pad . Maar ik zie ze, ga er mee om en ga dan door. Steeds meer lijkt het als vanzelfsprekend dat dit pad zo loopt. Overal zie ik een les in , haal eruit wat me verder helpt en stap door. Ik ben enthousiast, gemotiveerd en nieuwsgierig en heb er zin in. En wat dat dan precies is, is moeilijk te definiëren. Maar om het in een woord samen te vatten dan is het woord TOEKOMST. Wie weet wat het brengt, maar ik voel me er klaar voor. Ik heb vorig weekend mijn verhaal geschreven(voor de opleiding) en kreeg mooie reacties van mensen die me nabij staan. En met dat, ga ik met vertrouwen mijn aanmelding doen.
Wat is het hard gegaan afgelopen 3/4 jaar, blijkbaar zat het er altijd al in. Maar nu pas heb ik de sleutel gevonden en kan ik erbij. Dankbaar dat het gebeurt, en enigszins verdrietig dat het nu pas gebeurt.
Na jaren van hard werken en ploeteren lijkt al dat zich nu uit te betalen. Nu ben ik waar ik moet zijn. En dan heb ik het niet over mensen om me heen, maar juist diep in mezelf. Ik voel me sterk en vol energie, en dat lijkt alleen maar meer te worden. Veel en grote stappen worden gezet op vele vlakken, het lijkt op schaken op meerdere borden. Elk vlak vereist een andere aanpak en steeds beter leer ik daarin op mezelf te vertrouwen, en doe het juiste.
Bedankt aan alle mensen die hierin een rol hebben gespeeld of nog spelen. Dit vogeltje is uit de kooi en probeert zijn vleugels uit te slaan.
Fly birdie… fly away and spread your wings!
Ruud van den Goor
Stop….
Het gaat goed met ikke de laatste tijd, ik geraak steeds dichterbij mijn eigen ik,
Vandaar dat het misschien goed is dat ik wat meer terugblik.
De laatste jaren had ik het gevoel dat het altijd maar moeilijk moest zijn, altijd maar vechten,
Langzaam besef ik meer dat ik me meer aan de positieve dingen kan hechten.
Ik ontwikkel me goed en groei op vele gebieden,
Maar toch lijkt het niet snel zat en genoeg, er zijn nog zoveel meer issues die ik het hoofd moet bieden.
Maar al die verandering is ook best vermoeiend.
Een lastige innerlijke trip, noodzakelijk maar boeiend.
Behalve de groei aan de geestelijke kant,
is er ook nog een medisch stukje aan de hand.
Na 16 jaar ,de laatste 3 weken al 2x naar de tandarts geweest.
Mijn tandbehandeling is opnieuw opgestart, maar het voelt niet echt als een feest.
Ik kreeg gisteren een uitnodiging van het Radboud Ziekenhuis voor 7 september voor een intakegesprek.
Het gaat eindelijk gebeuren😇aan motivatie is geen gebrek.
En eigenlijk ben ik er super benauwd voor,
Maar iets in mij zegt:’ stel je niet aan, daar moet je gewoon even door’. In mijn hoofd ben ik ben ik alweer op zoek naar het volgende ‘onderdeel’ dat ik aan wil pakken.
Voel me als jonge groene scheutjes op bijna dode takken.
Ik ben ‘het'(lees…. mijn oude ik) ontsnapt, nu wil ik door en wil ik meer.
Maar ik besef tegelijkertijd dat dat een valkuil is, altijd maar meer en meer, keer op keer.
Dus voor nu wil ik alles wat nu loopt en speelt even fijn laten gaan.
Er hoeven niet nog meer nieuwe eisen en wensen tegenaan.
Voor nu is het even goed zo, de laatste maanden waren echt gruwelijk,
Zoveel geleerd, gezien en gehoord, echt het tegenovergestelde van afschuwelijk.
Maar die kant in mij die maar steeds eist dat het beter moet,
hoor ik ondanks alle vooruitgang nog steeds erg goed.
Maar voor nu kan ik tegen me eigen ikke zeggen….
je doet je uiterste best, je hoeft niemand iets uit te leggen. Ik was gistermorgen bij de huisarts om te zeggen dat ik gestopt was met mijn medicijnen sinds een maand of twee,
Het was zo’n fijn gesprek, hij was begripvol en dat viel me hartstikke mee.
Dat stoppen ‘ a la cold turkey ‘was op eigen initiatief.
Dat ik last zou kunnen krijgen van bijwerkingen nam ik maar voor lief.
Na bijna 3,5 jaar aan de pillen te hebben gezeten, wou ik weten waar ik zonder zou staan,
Het gaat goed met me…. Waarom raden ze me dan toch die tabletten aan?
Het komende half jaar wil hij me wel elke maand zien om te kijken hoe het gaat,
Vond het toch lastig om als ‘onwetende’, die een pillenschuiver tegenpraat.
Maar hij waardeerde mijn eerlijkheid en was oprecht geïnteresseerd.
Ook daar heb ik weer een mooie les uit geleerd.
Vertrouw op je gevoel en sta voor je keuze.
Cijfer je niet langer weg, maak je niet kleiner, en de stappen die je dan kunt zetten zijn reuze.
Dus al met al gebeurt er veel de laatste tijd,
Het is lastig, maar hoort erbij en daarvan heb ik geen spijt.
Maar voor nu even een pas op de plaats, geen nieuwe uitdagingen.
Bestendig de groei die je tot nu toe hebt bereikt, en face your biggest fear van de laatste 16 jaar….. ga naar het Radboud in Nijmegen, liggend daar vlakbij Wageningen
#stillmovinforward
Ruud van den Goor
Vliegen zonder vliegangst. ..
Wat een fijn gevoel, een dag met meerdere afspraken,
Een half jaar geleden was dat iets waardoor ik van de kaart zou raken.
Vandaag durfde ik me emotioneel aardig bloot te geven,
Steeds meer het gevoel dat ik begin op te leven.
Zowel bij mijn leidinggevende op het vrijwilligerswerk, als in de cursus ” Herstellen doe jezelf 😇” vandaag,
Ik voelde me gehoord en begrepen en ik had niet het gevoel dat ik klaag.
Ik voelde begrip,respect en alleen dat maakt mogelijk dat ik mag groeien,
Zo fijn 😇, mensen die je steunen en motiveren, die je uitdagen om met lastige dingen stoeien.
Net als een bloem steeds meer mag groeien en bloeien,
Steeds minder zijn mijn twijfels en angsten die me beheersen , die negatieve twijfelkant kan me steeds minder boeien.
Steeds sterker in mijn schoenen, dat komt vooral in/externe steun, vertrouwen, geloof, hoop & kracht ,
Vastgeroeste kernovertuigingen en gedachte hebben steeds minder macht
Ook al voelt t alsof je op 6 borden tegelijk loopt te schaken,
En gevoelsmatig is er steeds minder wat er van mijn pad kan laten geraken.
Vandaag heb ik op mijn vrijwilligerswerk bij de Zuidpilaar, aangegeven dat ik klaar ben voor een volgende stap,
Ik kon er groeien tot iemand die langzaamaan steeds meer voor zichzelf ging staan, voor zover ik mezelf snap,
Ik kwam er als een kwetsbare rups in een veilige cocon,
Dat voelde veilig, kon er groeien en was eigenlijk waar mijn echte herstel begon .
Maar nu voel ik me steeds meer als een vlinder 😊 💪,
Wil er nu uitvliegen en er is niks dat mij daarin hindert.
De enige die me lang beperkt heeft is mijn eigen ikke,
Te lang heb ik mijn echte ik lopen te verstikken.
Maar steeds meer voel ik zo vol energie,
Zo fijn dat ik zelf nu dingen anders zie.
Wat ben ik blij dat ik dat punt ben beland,
Mede dankzij het vrijwilligerswerk en collega’s bij de Zuidpilaar en de daarbij horende ervaringswerkers ,kwam ik langzaam steeds meer aan de goeie kant.
Wat ben ik blij dat jullie er allemaal zijn,
Je hebben me allemaal geholpen om zover te mogen komen en dat voelt fijn.
Maar nu ben ik klaar voor de next step,
Wat dat precies is , is iets wat ik nog niet helemaal helder heb.
Maar ik kom steeds dichter in de buurt,
Ikke ben de kapitein, ik ben degene die stuurt.
Iemand zei afgelopen week…. Ruud , je komt steeds dichterbij je goud,
En daar heb ik wel even over nagedacht en dat klinkt eigenlijk niet eens zo fout 😊.
Ik wil nu wat meer actief worden voor het Zelfregiecentrum Venlo,
Ben benieuwd hoe dat verder gaat lopen en zo.
Ik beschreef het wel eens als bibliotheek, maar ipv boeken gevuld met mensen,
Zoveel kennis en eigen ervaringen onder een dak. … wat meer wil je meer wensen?
Ik vind er veel (H)erkenning, en dat laat mij steeds meer beseffen dat het oke is zoals ikke is,
Dat gevoel heb ik echt lang gemist.
En juist zonder die druk en focus op wat er afwijkt,anders is dan gemiddeld of ontbreekt,
Zijn juist die gedachten en patronen het eerste wat breekt.
Wat is het heerlijk om jezelf opnieuw te mogen/kunnen vinden,
Steeds meer als helderziende en steeds minder als blinde.
Wow, wat is het lekker deze interne trip,
Hongerig, nieuwsgierig en ben benieuwd wat er nog meer in ikke zit 😇
Met de trein… Op weg naar een mooie lachlijn…
Vandaag werd het renovatieproject omtrent mijn onderkaak weer hervat na vijf maanden. Er is vandaag een nieuw implantaat geplaatst, op de plek daar waar de vorige door omstandigheden was losgeraakt en verwijderd. Dat was zo’n enorme tegenvaller toendertijd, want alles zag er goed uit, en was goed verlopen. Ik voelde me toen sterker, rustiger en zonder angst. Hoe anders was dat de afgelopen dagen…
Ik zag er weer ouderwets heel erg tegenop, en dat had zo zijn invloed. Het eten lukte maar amper afgelopen dagen, ik voelde een enorme blokkade in mijn maag en had geen hongergevoel. Ook kon ik geen rust vinden en sliep pas laat en ook kort, ik werd s’nachts wakker, pakte mijn herstel – en hulphond Pepper en ging buiten de onrust eruit lopen. Ik heb aardig wat extra kilometers gemaakt afgelopen dagen, wat Pepper niet erg vond overigens…
Ik stapte vanmorgen in de trein en die valse twijfel, die mijn angst zaaide in mijn hoofd, speelde nog sterker op. Moet ik het nog wel een keer laten doen? Is het wel alle spanning en angst waard? Is het wel nodig? Wil je dit eigenlijk wel? Afgelopen dagen riep alles in mijn ogenschijnlijke diepste zijn NEE! Maar in de loop der tijd heb ik geleerd dat de gedachten zijn van vermijding, paniek en angst. Maar in het diepste van mijn zijn, riep nu alles JA! Alleen was die laatsgenoemde kant bijna niet te horen en voelen afgelopen dagen.
Eerst pakte ik een trein te vroeg, en dus was ik bijna een uur te vroeg aanwezig. En dat was een lang uur… in die koele, koude, klinische en kille wachtkamer, en alles in me riep dat ik hier niets te zoeken had, en de trein terug moest gaan pakken. Toch deed ik dat niet, want ik weet nu ondertussen dat je sommige impulsen beter kunt negeren. En de chirurg had feilloos door dat ik na de eerdere teleurstelling, er helemaal geen trek in had. Ook was hij bekend met het feit dat ik deze ingreep al zestien jaar voor me uit had geschoven.
Hij stelde me een vraag… En ik brak in tranen uit…
Hij vroeg of ik wel zeker wist dat ik dit wilde, en dat ik me niet verplicht moest voelen om deze ingreep te ondergaan. Hij snapte dat ik enigszins sceptisch was, maar vooral ook dat ik zo gespannen en angstig was. Ik antwoorde hem daarop ” Alles in me roept dat ik dit inderdaad niet moet doen, maar dat is mijn vermijdende en angstige kant. Dus ik verplicht mezelf bij deze om hier toch gewoon te gaan liggen”. Toen de tranen enigszins opgedroogd waren, ging ik liggen en begon hij zijn verdoving met behulp van zalfjes en spuiten. Toen begon hij met zijn werkzaamheden, en legde een doek over mijn ogen zodat ik niet alle te gebruiken gereedschappen voorbij zag komen.
En dat werkte wel enigszins, zij het niet dat de smaak van het bloed en het geluid van de boor, maakte dat ik mijn kaken en lippen niet kon ontspannen, mijn eigen handen fijnkneep en moeite had met rustig ademen. Maar de chirurg vertelde me fijn stap voor stap wat hij ging doen, en ook dat hielp. En een klein uurtje later zat het er weer op, alles zag er goed uit en is goed verlopen, en nu voel ik me zo ontzettend opgelucht.
Ik zit nu weer in de trein terug naar huis met een half verdoofde tintelende lip die voor mijn gevoel eruit ziet, alsof ik drie rondes met Rico Verhoeven in de ring heb gestaan. Dat is niet zo, maar zo voelt de verdoving wel aan. Nu rustig laten helen, en de komende twee weken dagelijks spoelen, want poetsen mag even niet in verband met de hechtingen. Als alles er goed uitziet, worden die over twee weken er weer uitgehaald. En dan weer verder naar de volgende stap in dit hele proces. On my way to a million dollar smile…
Weersta de weerstand…
Renjerotratraceopreserves…
Afgelopen twaalf maanden achter elkaar waren wel een jaar zeg… Een jaar waar vele mooie momenten mochten en konden plaatsvinden, maar ook een aantal hindernissen, noem het dreigende blokkades of zelfs obstakels. Maar zoals het in het leven is, vormen die afwisselingen tussen pieken en dalen het leven zelf. Het is de kunst van het leven om daar op een goede, lieve en gezonde manier mee om te gaan. Vanuit die drie pilaren naar andere toe te acteren, maar vooral en zeker ten opzichte van je eigen ikke.
Het jaar begon als fulltime mantelzorger, afscheid van mijn (ex) schoonzusje die uit het leven stapte, einde relatie, opgebrand begonnen aan de opleiding, avonden en nachten schrijven voor zowel school als mezelf, opdrachten voor de school en stage, het (her)ontdekken van mezelf, diverse keren presentaties en mijn verhaal mogen doen, cursus geven (WMEE) en nog twee cursussen zelf gevolgd (Yucelmethode &Crisiskaartconsulent ), zelfhulpgroep mee mogen opzetten, baan gekregen, spannende tijden in verband met subsidie voor het ZRC, ontwikkelingen privé, eindpresentatie school, diploma behaald, verhuizing met het werk, ondertussen al een keer of tien naar het ziekenhuis in Nijmegen geweest voor mijn tanden (nu ook weer onderweg), en nu ook bezig met en in mijn eigen huis..Zomaar een greep…
Deze mix van mooie, moeilijke en spannende dingen leidde ertoe dat ik steeds wel weer gejaagd bezig was om iets te bereiken of te halen. Zo af en toe kwamen mijn eet-en slaapproblemen me waarschuwen dat ik even beter op mezelf moest passen. Maar alles was spannend, interessant, uitdagend of gewoon iets wat veel van me vroeg. En telkens lukte het en kreeg ik een boost… en hup door naar de volgende hindernis.
In mijn hoofd zie ik het zo…
Ik zie afgelopen jaar als een marathon, met elk van de eerder genoemde momenten als tegenstander, die ik voorbij moet komen.
Pang!! Het startschot klinkt… Ik begin achteraan en kijk wat er allemaal voor me loopt… Ik zet een sprint in en begin iedere tegenstander, ieder obstakel in te halen en dus voor te blijven. En steeds als ik denk dat ik voorop lig, en even rustiger aan kan doen, komt er weer een tegenstander opduiken, en weer zet ik een sprint in. Elke keer gebeurt hetzelfde en ik blijf dus maar in die sprint, en vind zo geen moment om even echt een stapje minder te doen.
Op een gegeven moment komt de finish in zicht en ik lig voorop. Daar is mijn rustpunt waar ik zo hard voor gerend heb, daar is het even tijd en ruimte voor ikke tijd. Ik heb het doel toch bereikt… dacht ik. Maar telkens als ik dicht bij de finish kom, schuift deze op naar voren. Ook komt er, minder vaak als in het begin, maar nog steeds af en toe een opponent opduiken. En dat maakt dat het me even niet meer lukte om nog eens die versnelling erin te gooien. Even later moest ik opgeven en kon de race niet afmaken. Alweer trap ik in die oude, maar vertrouwde valkuil…
De wijze les die ik in deze race leerde is dat ik nog beter op mezelf mag gaan letten, juist als er veel gebeurt en alles voorbij lijkt te vliegen. Tussen al dat sprinten door mag ik nog beter wat rustmomenten leren nemen. Ook goed eten en slapen draagt bij aan een goede energievoorziening, beter als (te) veel koffie en Red Bull. Dan kan ik uiteindelijk langer en beter rennende blijven, en hoef dan (hopelijk) niet uit te vallen. Afgelopen dagen ben ik weer goed hersteld van deze uitputtingsslag, en ga langzaam weer beginnen met rennen… in een gepast tempo…
Het leven is geen sprint, maar een marathon…
1 april…
Na een paar ontspannende en relaxte dagen voorafgaande aan vandaag, zit ik met datzelfde gevoel in de trein naar Nijmegen. Het is kwart over zeven, de koffie staat geurig dampend voor mijn neus, en langzaam begint het zonnetje door het stoffige raam op mijn bolletje te schijnen. Ik bemerk een tevreden gevoel als ik terugkijk op hoe het hele renovatieproject afgelopen anderhalf jaar is verlopen.
De dag ontwaakt, ik nog niet helemaal…
Vandaag word er gekeken of het geplaatste implantaat van drie maanden geleden, dit keer wel goed is vastgegroeid. Normaliter is die termijn twee maanden, maar omdat het vorige implantaat niet goed gehecht was, en daarop dus verwijdert diende te worden, besloot de chirurg een maand langer te wachten.
Het ziet naar uit dat dat goed geholpen heeft. Het was keurig geheeld en het implantaat zit stevig vast. En dat is wel een opluchting, zij het met enige reserves. De vorige keer zat hij ook goed vast, maar een week later zat hij los, en moest hij alsnog verwijderd worden. Maar ik probeer vooral te zien dat het voor nu er prima uitziet.
Dat deed toen pijn… Nog niet eens zozeer het verwijderen op zich, en dus lichamelijk (hoewel dat eigenlijk toch wel behoorlijk pijnlijk was), maar meer het feit dat de ingreep van het plaatsen van het implantaat nog een keer gedaan diende te worden, en dus was de pijn misschien wel het meest mentaal. Met alle voorafgaande spanningen die daar bij komen kijken. Het zorgde er toen ook voor dat ik even weer de vermijdende en angstige kant van mezelf zag met betrekking tot ziekenhuizen en witte jassen. Het lukte me om daar niet aan toe te geven en de behandeling opnieuw aan te gaan.
1 april…
De nationale grappendag zet me aan het denken terwijl ik al weer op weg naar huis ben. Nu kan ik aan de éne kant wel met een glimlach terugkijken op hoe dit allemaal gegaan is, maar vooral te lang niet gedaan is. Wat heb ik mezelf dit lang onthouden, te lang niet gedurfd, gewild, gekund of gegund. En nu het eenmaal loopt valt het allemaal reuze mee, ik had dit veel eerder moeten doen. Wat heb ik mezelf (onnodig) druk gemaakt, maar zo werkt het met angst.
Aan de andere kant voel ik wat onderdrukt traanvocht drukken onder in mijn traanbuis… om precies dezelfde reden. Te lang vond ik mezelf niet belangrijk genoeg om mezelf op nummer één te zetten. En door het niet te durven, willen, kunnen of gunnen heb ik mezelf echt tekort gedaan. Het leidde onder andere tot weinig zelfvertrouwen, schaamte en dat ik moeilijk of niet durfde te praten of lachen in het bijzijn van andere. En het besef dat ik daar zelf een aandeel in gehad heb… ja dat doet wel even auw.
Maar nu zit ik op het punt dat ik de komende drie maanden nog een keer of zes de treintrip naar Nijmegen mag maken, en ik kijk er naar uit. En dan is het na een kleine twee jaar eindelijk zover, het komt dan eindelijk steeds dichterbij, een proces wat in totaal zo’n achttien jaar geduurd heeft… En nu ik dit schrijf is die lach er weer…
Mijn million dollar smile…
Weegschaal…
Wat was je gisteren weer akelig eerlijk tegen me…
Je zegt het me zonder bijbedoelingen of wat dan ook, je zegt me gewoon waar het op staat. In jou geval de teller, een meetbaar cijfer, daarmee ben je regelmatig een belangrijk hulpmiddel en focuspunt voor me. Na een lastig begin van het jaar op meerdere vlakken, heeft ook voor langere tijd mijn eetpatroon daar onder geleden. Tot een maand of twee geleden…
Er speelde zoveel in de eerste twee maanden van het jaar bij me, dat ik weer in mijn oude ‘coping mechanise’ schoot. Ik kreeg fysiek en mentaal gewoon moeite om elke dag te eten, dat lukte dan soms meerdere dagen achter elkaar ook niet. En het moeilijk kunnen eten maakte dat ik moeite kreeg met mijn energie, rust en gewicht… mijn balans. Iets wat nu veel meer terug is dan voorheen.
Nu tikte de teller tachtig kilo Ruud aan, iets wat voor iemand voor mijn lengte meer dan normaal is (1.87 mtr). Dat zegt dat ik afgelopen maanden er zo’n dertien kilo bij heb weten te krijgen. En dat was af en toe wel lastig… Het toch eten terwijl je geen honger hebt, het toch eten terwijl je eigenlijk niet wil en kunt (maar eigenlijk ook weet en voelt dat het moet), en dat is wederom vaak hard werken geweest…
Pijnlijk genoeg gaf de weegschaal aan dat ik weer een aardige achterstand had ingehaald. Ik merk dat ik het getal 80 toch wel lastig vind, hoewel het een gezond gewicht is. Wat ook meespeelt in het lastig vinden, is dat dat mechanisme van om gaan met stress en spanning moeilijk te doorbreken lijkt voor mij persoonlijk. Daar blijkt nog een aandachtspunt te liggen…
Maar ik ben mild naar mezelf en sta mezelf toe dit (nog) lastig te mogen vinden, en daarin te mogen groeien. Voor mij betekent dat ik dan eerder wil leren herkennen, en daar vervolgens naar te gaan handelen. En niet te lang uitstellen, serieus nemen van mijn eetpatroon. Ook wil ik dan eigenlijk toch echt niet eten, het toch gewoon doen. En vandaaruit langzaam proberen toe te werken naar een tijd dat het eten niet meer een middel voor me is om te ‘dealen’ met spanning.
Ik zie het ook niet echt als een eetprobleem…maar meer als zo nu en dan een probleem met eten hebben.
En zo blijft er altijd wat te doen en om mee bezig te zijn, maar ook om zeker alert op te zijn en blijven. En zo langzaam een persoonlijke valkuil langzaam minder diep proberen te maken …
Knofloosappel…
Voor een geruime tijd deed ik als partje van een sinaasappel, mijn best om te passen en te horen in een teentje knoflook. Het paste wel, maar hoorde er niet…
Daar begon langzaam een verandering in te komen toen ik een jaar of vijf geleden wederom uitviel met een burn-out, met een bijbehorende terugkerende depressie. Pas in therapie leerde ik om naar mijn eigen gedrag, mening, gevoel en patronen te leren kijken. En daarna leren inzien hoe ver dat ondertussen wel van de originele ik af lag. Tot een therapeute me ergens op attendeerde. Ze bespeurde een ‘gebrek aan eigen identiteit’, dat leidde langzaam tot een besef bij mij…
Lang deed ik vooral wat iedereen van me wou of verwachte, of dat ik dat dacht dat men dat deed of wou. En dat terwijl dat vaak ‘out of my reach’ lag. En voornamelijk het altijd overal maar aan willen voldoen is wat me vaak nekte. Terugkijkend is het misschien wel zoiets als tegen je eigen innerlijke natuur in gaan, en dat onnatuurlijke gedrag hield me lang ongelukkig.
Te hard mijn best doen om ergens bij te horen waar ik niet paste, en eigenlijk ook niks mee (of weinig) hebt, of waar ik wilde zijn. Zo hard en zo lang dat aanpassen aan de ander, aan de omgeving of omstandigheden is alles wie en wat ik op een gegeven moment nog was. Ik was kampioen kameleongedrag, altijd aanpassend aan mijn omgeving en de ander, en daarmee was ik dus nooit echt mezelf. Lange tijd was ik me daar helemaal niet bewust van…
Dat verklaarde wel waarom ik me zelden of nooit ergens echt thuis of geaccepteerd voelde. Hoe kon ik mezelf geaccepteerd en begrepen voelen door een ander, maar ook door mijzelf… als ik nooit echt mezelf was. Dat is niet realistisch, logisch of eerlijk om dat dan te verwachten van een ander, of van mezelf. Maar daar was eerst dat besef en die bewustwording voor nodig.
Meer gaan staan voor mezelf, uitgaan van mezelf en meer Ruud zijn werd een grote taak voor me, maar daarmee veranderde wel mijn omgeving. En misschien ook wel het contact met die omgeving. En zeker ook hoe ik daar tegenaan keek, maar ook naar mezelf keek.
Ik had zo lang om me zelf heen gedraaid, dat ik er zelf duizelig van werd… en lang bleef… een pijnlijk besef. Ik was niet echt ik…
Maar ik ben gelukkig steeds meer een zelfstandig en zelfdenkend mens… onafhankelijker. Ik heb een eigen mening, weet wat ik zelf vind en voel. Het voelt fijn om steeds meer tevreden te zijn, zonder dat daar een oordeel of waardering van iemand anders voor nodig is. Ik heb nu eindelijk toestemming gekregen van mezelf… om mezelf te mogen zijn. Maar het ontdekken, ontwikkelen en behouden van die hervonden identiteit blijft wel aandacht vragen.
Ik hoop ook dat dat proces nooit klaar is, en er nog steeds ruimte is en blijft voor persoonlijke ontwikkeling, groei en geluk, en daarin proberen niet te settelen. Waarin ik leerschierig blijf, en steeds benieuwd ben en blijf naar het volgende wat er te ontdekken en te leren valt…